Przewodnik urozmaicił wspinaczkę dowcipnymi historyjkami; winda przewiozła nas wysoko, a ognista panorama zachodu słońca dosłownie uciszyła całą naszą grupę.

Pominięcie kolejki naprawdę zaoszczędziło 45 pełnych napięcia minut; kiedy wieża zabłysła na pełną godzinę, wszyscy wstrzymali oddech, podnosząc telefony dla niezapomnianych zdjęć.

Kontrola bezpieczeństwa była szybka, zestaw słuchawkowy z tłumaczeniem na język mandaryński działał jasno, a stanie na przejrzystej podłodze pierwszego poziomu sprawiało wrażenie unoszenia się nad ulicami Paryża.

Poranny czas był spokojny; nasz przewodnik wskazał żurawie Notre-Dame, panoramę La Défense i śpiew ptaków Montmartre odbijający się echem nad Sekwaną.

Dzieci były zachwycone teleskopami; na szczycie wieje chłodny wiatr, więc warto zabrać kurtkę, ale zapierający dech w piersiach widok od Sacré-Cœur po odległe przedmieścia naprawdę oszałamia.

Dwie szybkie przesiadki w windzie, rogalik i espresso w kawiarni, podczas gdy Sekwana przepływała poniżej – droga przekąska, ale nie do pobicia sceneria.

Przewodnik inżynieria-fanatyka z entuzjazmem opowiadał o nitach, fizyce wiatru i matematyce żelaza Gustave'a; e-bilety zeskanowane natychmiast, zero papierowych kłopotów przy bramce.

Deszcz nas zaskoczył, jednak zadaszony taras pozwolił wszystkim oglądać tęczę rozpościerającą się nad dachami Paryża — dowód na to, że ten punkt orientacyjny lśni nawet przez mgłę.

Nocna wycieczka rzuciła miasto w złotą poświatę; narzeczony oświadczył się pod migotającymi światłami, a nieznajomi bili brawo—magia Paryża na wysokości 276 metrów.

Schodząc 674 schodami, omijając kolejki do wind, odkryliśmy ukryte detale z żelaza; łydki płonęły, zdjęcia unosiły, wspomnienia na zawsze zakorzenione.