راهنمایی که با داستان‌های تاریخ جالب ما را به صعودی پرچالش برد؛ آسانسور ما را به ارتفاعات آسمان رساند و منظره زیبای غروب آفتاب که مانند آتشی در آسمان می‌درخشید، باعث شد که کل گروه ما به سکوت فرو رود.

عبور از خط واقعاً ۴۵ دقیقه اضطراب‌آور را نجات داد؛ وقتی برج در هر ساعت می‌درخشید، همه نفس خود را حبس کرده بودند و گوشی‌های خود را برای عکس‌های فراموش‌نشدنی بالا برده بودند.

امنیت سریع بود، هدست ماندارین واضح بود و ایستادن بر روی کف شفاف طبقه اول احساسی مانند شناور بودن بر فراز خیابان‌های پاریس داشت.

زمان‌بندی اولیه صبح آرام و دل‌نشین بود؛ راهنمای ما به جرثقیل‌های نوتردام، خط افق لا دفانس و پژواک آواز پرندگان مون‌مارت اشاره کرد که بر روی رود سن طنین‌انداز می‌شد.

کودکان به تلسکوپ‌ها علاقه‌مند شدند؛ باد سرد قله می‌تواند باعث سردی شود، پس یک کت به همراه داشته باشید، ولی چشم‌انداز گسترده از سکره‌کر تا حومه‌های دوردست واقعاً شما را حیرت‌زده می‌کند.

دو تغییر سریع در آسانسور، کروسان و اسپرسو در کافه در حالی که سن زیر دست به آرامی می‌گذشت—یک خوراکی گران اما با پس‌زمینه‌ای بی‌نظیر.

راهنمایی برای مهندسان علاقه‌مند، در مورد پرچ‌ها، فیزیک باد و محاسبات آهنی گوستاو با شور و هیجان صحبت کرد؛ بلیط‌های الکترونیکی بلافاصله اسکن شدند، بدون هیچ دردسری بر سر دروازه.

باران ما را شگفت‌زده کرد، اما سقف پوشیده این امکان را به همه داد تا به تماشای رنگین‌کمانی بنشینند که بر فراز بام‌های پاریس قوس زد—اثباتی بر اینکه این اثر تاریخی حتی در میان مه نیز می‌درخشد.

تور شبانه، شهر را در طلای مذاب غوطه‌ور کرد؛ نامزد در زیر نورهای چشمک‌زن پیشنهاد ازدواج داد و غریبه‌ها تشویق کردند—جادوی پاریس در ارتفاع ۲۷۶ متری.

پایین رفتن از ۶۷۴ پله به جای استفاده از آسانسور باعث شد که جزئیات آهنی پنهان کشف شود؛ عضلات ساق پا سوختند، عکس‌ها به اوج رسیدند، و خاطرات برای همیشه ثبت شدند.